Obiekt: ogólnodostępny Na terenie Skórzewa przy głównej drodze ul. Poznańskiej znajduje się zabytkowy park podworski. Zajmuje powierzchnię 2,16 hektara. Powstał w II połowie XIX w. w założeniu angielskim. Drzewostan parku to głównie topole, jesiony, robinie i kasztanowce. Rosną tu też lipy, olchy czy jabłonie. Centralnie położona drewniana altana, liczne ławki i plac zabaw zachęcają do spędzania czasu w tym, jakże uroczym otoczeniu. Jedynym problemem (przynajmniej w lecie) dla odpoczywających mogą być komary, ponieważ przez park płynie strumień, rozszerzający się w środkowej części, z niewielką wyspą na środku. Na próżno jednak wypatrywać dworu - stary budynek nie istnieje, a to co możemy zobaczyć w pobliżu jest wytworem współczesnych czasów. W latach 1400–1600 pojawiają się Gołuski i Skórzewo. Przed rozbiorami głównymi ośrodkami osadnictwa były Konarzewo, Więckowice i Skórzewo. Dominowało Konarzewo. Drugim ośrodkiem były Więckowice. Trzeci ośrodek – Skórzewo, z kościołem parafialnym, od XIV w. posiadali Drogosławice herbu Habdank, w XV w. – Skórzewscy (wówczas przy Skórzewie powstała nowa osada, tzw. Małe Skórzewo lub Skórzewko, która w XIX w. połączyła się przestrzennie z tzw. Wielkim Skórzewem), Zakrzewscy, Chłapowscy, Waligórscy, a po I wojnie światowej – Obrębowicze. W latach 1910–1929 proboszczem był tu ks. Stanisław Kozierowski, współorganizator powstania wielkopolskiego, jeden z założycieli Uniwersytetu Poznańskiego.